Voordat ik de opleidingen wilde doen, heb ik eerst een open middag gevolgd. Er werd het een en ander uitgelegd, maar vooral de twee demosessies maakten veel indruk;
Een leuke bonte pony stond los in een afgezette ring, terwijl wij aan de andere kant van het draadje nog wat uitleg kregen. Na de toelichting werd een vrijwilliger gevraagd om de ring in te stappen voor een demonstratie sessie. De emoties liepen flink op en ondanks dat het totaal geen betrekking op mij had, merkte ik dat ik ook emotioneel werd. Na afloop van beide sessies kon ik wel janken. Op de terugweg in de auto hield ik het niet meer. Jeetje, wat had die middag een impact op me! Ik was er kapot van. Al het verdriet en de pijn van de afgelopen maanden stroomden over mijn wangen. Ik was al van plan om de opleiding te gaan volgen, maar nu wist ik het zeker: hier moest ik iets mee gaan doen!
Op de eerste dag van de Basisopleiding Paardencoaching heb ik er ontzettend veel zin in, maar ik zie er ook een beetje tegenop. De impact van de open dag staat me nog helder bij. En toen stond ik niet eens zelf in de ring. Nu zal ik de ring in moeten en ik weet dat het heftig zal worden, maar dat is niet erg. Kom maar op! Ik ben niet bang voor mijn pijn. Ik ben niet bang voor mijn verdriet. Ik durf te laten zien wie ik ben. Ik ben er klaar voor.
We beginnen met de sessies en wauw wat leren we veel! Het is heel bijzonder om hetzelfde paard bij verschillende mensen totaal verschillend te zien reageren. Net als bij de open dag komen er flink wat emoties los. Ik voel ze, stuk voor stuk. Ik wacht het juiste moment af. Het juiste moment om op te staan en de ring in te stappen. Inmiddels is het eerste dagdeel voorbij. Na de lunch haalt Sylvia een ander paard uit de wei; het is de leuke bonte merrie Amber van de open dag.
Terwijl de merrie aan ons voor wordt gesteld, staat ze stokstijf met haar hoofd over het draadje in onze richting en sluit ze zich zichtbaar af. Sylvia geeft aan dat ze waarschijnlijk systemische energie van iemand oppikt, maar van wie? Er ontstaat wat rumoer en iedereen kijkt wat lacherig om zich heen. Totdat ik voorzichtig mijn hand opsteek en zeg dat het nog wel eens van mij kon komen.
Toen werd het stil. Ik vertel dat mijn broertje vorig jaar zelfmoord heeft gepleegd en dat ik nogal wat pijn en verdriet met me meedraag. Het werd zowaar nog stiller. Sylvia nodigt mij uit om de ring in te stappen. Ik loop naar de pony toe om me voor te stellen. Even draait ze haar hoofd naar me toe om vervolgens weer terug te keren in haar trance. Het was duidelijk mijn energie die ze oppikte, net als op de open dag. Op de vraag wat ik voel, antwoord ik dat ik erg nerveus ben. Niet omdat ik voor de groep mensen sta, maar vanwege Amber. En omdat ik weet dat dit heftig wordt. Ik hik hier al een half jaar tegenaan. Even vecht ik ertegen, maar besluit dan dat ik het over me heen moet laten komen. De tranen beginnen te stromen.
Confronterend, dat is het. Nog nooit heb ik me zo blootgegeven. Ik merk dat er langzaam een last van mijn schouders glijdt. Op hetzelfde moment schrikt Amber op uit haar trance, draait zich om om naar het midden van de ring te lopen en even uitgebreid te gaan rollen. Na het rollen loopt ze naar mij toe en snuffelt aan de zijkant van mijn hoofd. Vervolgens gaat ze bij de bakrand staan met haar hoofd naar buiten, voor haar is het klaar.
Het is me gelukt; ik voel me lichter, opgelucht. Blijkbaar droeg ik dit met me mee en woog het zwaar. Ik loop naar Amber, aai haar over haar voorhoofd en kus haar zacht op haar neus. “Dank je wel, meisje.”