Yvonne S – PTSS verwerking
Drie intakes bij PTSS gespecialiseerde instanties verder, waarbij steeds oude wonden werden opengereten zonder dat daar hulpverlening op volgde, begon ik er knap doorheen te zitten. Na een belofte van een korte wachttijd, die door een hulpverleningsinstantie werd ingetrokken (de wachttijd was nu geen 5 à 6 weken meer, maar kon wel oplopen tot een jaar), crashte ik. En net in die week zou ik de opleiding ‘Paardencoaching & Trauma’ volgen, die ik in 2020 al gevolgd zou hebben maar afgezegd had in verband met de PTSS diagnose. Na telefonisch overleg met Paul, waarin ik aangaf dat ik zo écht niet kon deelnemen, ben ik op advies van hem toch naar Barneveld gereden. Die dag begon als één van mijn slechtste dagen ooit. Ik had nauwelijks geslapen en wist na de lunch niet meer hoe ik de dag door moest komen. Mijn hart leek voortdurend een hartaanval aan te kondigen, mijn hoofd ging continue naar de paniekstand. De prikkels van geluid, een andere omgeving, niet in staat zijn om op de bank te kruipen met een deken over me heen en te kunnen ontsnappen aan de buitenwereld, was niet te doen.
In de middag mocht ik een sessie meemaken voor het oog van de overige deelnemers. Ik heb, onder begeleiding van trainster Jubine en met hulp van pony Misty, een hele grote ‘hobbel’ genomen door dwars door de pijn en wanhoop heen te gaan via mijn fysieke ervaringen en sensaties. Het níet weer ophalen, bespreken en doorleven van trauma’s, maar het wél bezig zijn met wat er op dát moment te voelen is, heeft me beter geholpen dan alle losse eindjes hulpverlening die ik tot dan toe ervaren had. Wat een godsgeschenk dat ik tóch naar Barneveld gereden ben. In de sessie met Misty is er niet op een specifiek trauma ingezoomd, maar lijkt een ‘overkoepelende laag’ aangeraakt te zijn van mijn reacties daarop. Misty heeft ontzettend goed geholpen met het verzachten hiervan en afvoeren van de pijn. Hoe ze dat deed? Geen idee, maar ze was er wel verrekte goed in!
Ik ben er nog niet, heb echt nog wel behandeling nodig en weet nu ook wat voor behandeling ik graag wil. Niet alleen praten, maar vooral lichaamswerk. De bedrijfsarts heeft me geholpen om me ‘gecombineerde hulp’ (mentaal en fysiek) aan te bieden waar ik op korte termijn terecht kan. Ik ben weer gaan leven in plaats van dat ik door PTSS geleefd word. En het allerbelangrijkste; Ik heb weer hoop. Wat één sessie met een paard al niet voor resultaat kan hebben! Als ik nu de angst voel opkomen, of als ik nu een trigger of flashback heb, ga ik direct naar mijn lijf. Voelen wat daar te ervaren is en daar bij durven blijven. Het verrast me steeds weer dat de paniek weg lijkt te ebben, dat de ‘aanvallen’ steeds minder lang duren. Zo ontzettend fijn. Maar ook dat er nu ruimte is om oude vastgezette emoties ruimte te geven, dat er steeds stukjes ‘opgeruimd’ worden en dat ik meer ruimte in mij begin te voelen.
De kracht en hulp van paarden kende ik al. Ik heb zelf twee prachtige en krachtige viervoeters. De kracht van paarden in de hulp bij mensen met PTSS/Trauma kende ik nog niet. Ik kan niet wachten totdat ik zelf helemaal hersteld ben en vervolgens anderen kan gaan helpen om deze bijzondere ervaring mee te maken, zodat ook zij een grote stap in herstel kunnen gaan maken.
Lieve Paul, Jubine, Misty, Sylvia en groepsgenoten; dank jullie wel voor jullie hulp!
Yvonne S.
