Paardencoaching… Wat moet ik daar nou van verwachten? Wat moet ik daar nou mee? Wat heb ik daar nou aan? Er is ff niets anders wat me ‘trekt’. Maar ik heb zeker iets met dieren. Paarden eigenlijk niet. Er zit geen stuur, geen gas en geen rem op. Dus je kan er geen kant mee heen, tenminste niet mijn kant. Toch maar inschrijven? Ze zijn wel erg lief…  paarden. Misschien een beetje knuffelen, een beetje genegenheid? Er op rijden hoort er niet bij. Vind ik niet erg. Effe googelen waar ik terecht ga komen, want dat is heel belangrijk. De omgeving voor-verkennen, weten hoe en wat ik moet verwachten; Caprilli Coaching & Training, mooie en rustige omgeving, niet te grote manege, mooi en verzorgd, mooie en informatieve site. Doen! (met lood in mijn schoenen).

Via de BNMO en het Nederlands Veteraneninstituut ga ik voor een ‘3 daagse Paardencoaching’. Bij de kennismaking blijkt de één al meer ervaring te hebben met paarden, en gelukkig de ander (net als ik) geheel niet. We hebben een groep van zeven personen. Gelukkig niet meer! Ik voel me erg angstig. Morgenochtend gaan we naar Barneveld. Nu proberen te slapen.
Na het ontbijt naar Barneveld, een korte rit. Bij de locatie aangekomen worden we zeer hartelijk ontvangen door paardencoach Sylvia Bosveld in een warme huiselijke omgeving. Een vrijstaand ‘chalet’ voorzien van een keuken en ruimte om ons allemaal te laten plaatsnemen. Sowieso heel prettig om die ruimte om me heen te hebben, ik ken de mensen niet en heb het best heel moeilijk. Ik ben stil en erg in mezelf. Ik doe mijn best om ‘mee te doen’ en hoop dat het niet opvalt. Na een rondje gesprek gaan we naar de bak, lekker half open, ik kan nog steeds naar buiten kijken en dat geeft een beetje rust. Er staat al een rij stoelen gereed in een gebogen lijn zodat we elkaar goed kunnen zien. Iedereen zoekt een plek. Ik verzet mijn stoel iets naar achteren zodat ik nog beter overzicht heb. Ondertussen heeft Sylvia een paard uit de wei gehaald en binnen gebracht. Mooi dier! Het doet me best wel wat, het straalt kracht en rust uit. Dat zou ik ook wel willen. Maar ik ben nog steeds bang. Bang voor… het onbekende, de onbekende mensen, de omgeving, wat er gaat gebeuren, geen controle!!!

Het paard waar ik in de bak bij mocht gaan staan/lopen deed iets met me wat ik nooit zal vergeten! Zij ging recht voor me staan, boog haar hoofd heel zachtjes naar mij toe en duwde haar neus tegen de mijne. Daarbij keek ze me recht in mijn ogen……… minuten lang. Voor mij leken het uren. Wat er met mij gebeurde? Ik weet het niet. Wat het paard met mij deed? Ik weet het niet. Ik was alleen met het paard, verder niets en niemand op deze wereld.

Eén ding weet ik wel, en dat zei ik later ook; “Ik wist niet dat ik verliefd kon worden op een paard”. Een gelukzalig gevoel, totale rust en ontspanning, dikke tranen. Waar het allemaal door kwam? Volgens mij door het paard. Een andere verklaring kan ik er niet voor geven. Een fantastische ervaring, iets wat ik voor altijd zou willen vasthouden. Nu lukt me dat helaas niet goed en heb me al weer ingeschreven voor de vervolgtraining coaching met paarden!

De volgende keer mag ik weer komen voor een vervolg ‘Spiegelen met Paarden’. Een groep van 7 personen, heerlijk! Groot genoeg, dit kan ik net aan. En toch ben ik weer als een boog gespannen en angstig. Weer doe ik mijn uiterste best om zo ‘normaal’ mogelijk over te komen. Blijkbaar ben ik niet de enige, gelukkig! Ik kan zelfs iemand helpen! Een ‘maatje’? Ik hoop het. Nu weet ik wat er ongeveer gaat gebeuren. Maar Sylvia vertelde vorige keer dat mijn ervaring niet een ‘standaard’ is voor iedereen. Wat ook wel duidelijk is geworden tijdens de eerste ontmoeting. En dat een soortgelijke (zelfde) herhaling ook niet vanzelfsprekend is. Maar we gaan het zien.   

In de bak voel ik me niet goed. Erg gespannen. Ik trek me terug en wil naar binnen gaan. Maar nee hoor, Sylvia kijkt mij aan en verzoekt me vriendelijk om toch maar even de bak in te stappen. “Kijk maar even wat er gebeurt”. Ik stapte over het lint en begon een beetje te slenteren. Het paard maakte al snel contact met me en ik mocht hem over zijn hals en hoofd aaien. Ik voelde ontspanning in me stromen. Het paard bleef geduldig staan en de tranen liepen over mijn wangen. Niet van verdriet maar van ontspanning! Iedereen zag een totale verandering bij mij plaatsvinden. Mijn gezicht en mijn houding veranderden van super gespannen en vol stress naar ontspannen en rust. Het waren maar een paar minuutjes, maar weer zo’n ervaring waarvan ik zeker weet dat ik ‘m niet ga vergeten… Na de lunchpauze mocht ik weer met hetzelfde paard samen in de bak. Nu langer. Het werd alleen nog maar meer en meer intens. Mijn gevoel begon weer op dat van de allereerste keer te lijken. Weer een verliefd gevoel. Ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven. Alles om me heen verdwijnt op zo’n moment, alleen het paard en ik, verder niets!

De volgende dag begon Sylvia met de vraag; “Met welk paard willen jullie vandaag graag werken? Een sportpaard, een werkpaard, groot of klein?” Voor mij maar één duidelijk antwoord: een groot werkpaard! En de meeste stemmen gelden… Ja hoor; daar komt ‘Rabella’, een grote donkere dame met een stevige kont. Wat mooi! De hele groep keek al naar mij; word je al verliefd? Ik werd wel al blij van haar aanwezigheid en dat werd alleen maar meer toen ik bij haar in de bak mocht gaan. Ik begon weer met wat slenteren, waarna Rabella me al snel de pas afsneed en blokkeerde. Ik wilde tegen haar aan gaan staan om contact met haar te maken. Hier was de dame niet van gediend. Wel mocht ik haar hoofd en hals strelen. Hierop reageerde zij door haar hoofd zachtjes tegen het mijne te duwen. En wéér stond ik met de neuzen tegen elkaar en keken die grote ogen bij me naar binnen. Koud en warm tegelijk, totale ontspanning en rust.

DIT is wat ik mis, wat ik zoek. DIT wil ik vasthouden. Maar hoe doe ik dat? 

Na elke keer paardencoaching merk ik hoe moeilijk het voor mij is om DIT gevoel vast te houden. Sterker nog, onderweg naar huis raak ik het alweer kwijt. “Gelukkig hebben we de foto’s nog”. Voor mij blijkt het een waardevol bezit. Juist die foto’s brengen me weer even terug naar het gevoel van bij het paard en de onvoorwaardelijke liefde, rust en ontspanning. Ook nu ik dit allemaal op papier probeer te zetten, lopen de tranen over mijn wangen van geluk. Ik bekijk de foto’s om te proberen het verhaal eerlijk neer te zetten en mijn gevoel te vertalen in letters.

Bedankt alle collega’s, Blauw, Groen, Rood, Geel of welke kleur dan ook. Bedankt alle begeleiders/sters voor jullie inzet, begrip en aanwezigheid. Bedankt Sylvia voor je liefdevolle aanwezigheid en het beschikbaar stellen van je kennis en de paarden. Maar vooral bedankt alle andere paarden waar ik de namen helaas niet meer van weet te herinneren, maar die voor altijd in mijn hart zitten.