Rob Koster – Cambodja Veteraan

De paardencoaching heeft mij meer inzicht in mijzelf gebracht en ervaringen naar boven gehaald die ik al heel lang had weggestopt.
Ik heb nu gevo
elens een plaatsje kunnen geven. Door dit alles kreeg ik meer ruimte in mijn hoofd, waardoor ik aan mezelf kon werken en positieve activiteiten kon ontwikkelen, zodat mijn blik meer naar buiten werd gericht. Letterlijk naar buiten, want ik durfde weer naar buiten te gaan en kon de buitenlucht weer ruiken.

In de bak staan met een paard of pony geeft op zich al rust; je voelt je geaccepteerd door het paard. Als je het nog niet hebt meegemaakt dan klinkt het misschien gek, maar je voelt ook een soort connectie met het grote en indrukwekkende dier. Een fijn gevoel dus.
Caprilli is een fijne plek om te komen; het voelt er veilig en je voelt je gezien door de vakkundige medewerkers .

Rob Koster, Cambodja Veteraan

Arie Visser – PTSS

Mijn ervaring met Caprilli en hun paarden heeft mij veel gebracht. Het heeft gezorgd voor rust in mijn ptss en het beter handelen van mijn gedrag. Het uitwisselen van een bepaalde energie tussen het paard en mij als persoon, daar reageer ik goed op. Het paard wil rust en spanningsvrij zijn, dan kan het weer doen wat zij/hij wil. En ik wil dat ook. De paardencoach leest als het ware het spiegelen van het paard en kijkt dan ook naar de persoon om wie het gaat. Door op een bepaalde manier te vragen naar mijn leven, onder andere voor wat betreft de ptss, kwam ik vaak tot verrassende inzichten en gedachten. Dat doen ze bij Caprilli heel goed. De paarden zijn met zorg uitgekozen en reageren goed op de persoon in de bak. Je merkt dat de paarden het fijn vinden wat ze doen en de angst wegnemen bij mensen door ze voorzichtig te benaderen.

Als Libanon veteraan ben ik via de BNMO / De Basis en Defensie in aanraking gekomen met Caprilli om rust te vinden met mijn ptss. Ik kan zeggen dat het op een goed moment in mijn leven kwam. Door de vragen en reacties van Sylvia bij het spiegelen van het paard, kreeg ik weer zin om anders tegen het leven aan te kijken en om acties buiten de deur te ondernemen. Mijn spanning was op bepaalde momenten weg, zodat er ruimte gecreëerd kon worden voor andere gedachtes. Ik ben meer gaan doen, ging meer naar buiten, liet ook meer van mij horen. Kortom ik ben er zeer tevreden mee!

Arie Visser, Libanon Veteraan

John B – Eindelijk rust

Paardencoaching… Wat moet ik daar nou van verwachten? Wat moet ik daar nou mee? Wat heb ik daar nou aan? Er is ff niets anders wat me ‘trekt’. Maar ik heb zeker iets met dieren. Paarden eigenlijk niet. Er zit geen stuur, geen ‘gas’ en geen rem op. Dus je kan er geen kant mee heen, tenminste niet mijn kant. Toch maar inschrijven? Ze zijn wel erg lief…  paarden. Misschien een beetje knuffelen, een beetje genegenheid? Er op rijden hoort er niet bij. Vind ik niet erg. Effe googelen waar ik terecht ga komen, want dat is heel belangrijk. De omgeving voor-verkennen, weten hoe en wat ik moet verwachten; Caprilli Coaching & Training, mooie en rustige omgeving, niet te grote manege, mooi en verzorgd, mooie en informatieve site. Doen! (met lood in mijn schoenen).

In juni 2020 op naar de BNMO in Doorn voor een ‘3 daagse Paardencoaching’. Bij de kennismaking ‘s middags op De Basis blijkt de één al meer ervaring te hebben met paarden en gelukkig de ander (net als ik) geheel niet. We hebben een groep van zeven personen. Gelukkig niet meer! Ik voel me erg angstig. Morgenochtend gaan we naar Barneveld. Nu proberen te slapen. Na het ontbijt naar Barneveld, een korte rit. Bij de locatie aangekomen worden we zeer hartelijk ontvangen door paardencoach Sylvia Bosveld in een warme huiselijke omgeving. Een vrijstaand ‘chalet’ voorzien van een keuken en ruimte om ons allemaal, inclusief onze begeleidster Alies en paardencoach Sylvia, op passende Corona afstand te kunnen laten zitten. Sowieso heel prettig om die ruimte om me heen te hebben, ik ken de mensen niet en heb het best heel moeilijk. Ik ben stil en erg in mezelf. Ik doe mijn best om ‘mee te doen’ en hoop dat het niet opvalt. Na een rondje gesprek gaan we naar de bak, lekker half open, ik kan nog steeds naar buiten kijken en dat geeft een beetje rust. Er staat al een rij stoelen gereed in een gebogen lijn zodat we elkaar goed kunnen zien. Iedereen zoekt een plek. Ik verzet mijn stoel iets naar achteren zodat ik nog beter overzicht heb. Ondertussen heeft Sylvia een paard uit de wei gehaald en binnen gebracht. Mooi dier! Het doet me best wel wat, het straalt kracht en rust uit. Dat zou ik ook wel willen. Maar ik ben nog steeds bang. Bang voor… het onbekende, de onbekende mensen, de omgeving, wat er gaat gebeuren, geen controle!!!

Het paard waar ik in de bak bij mocht gaan staan/lopen deed iets met me wat ik nooit zal vergeten! Zij ging recht voor me staan, boog haar hoofd heel zachtjes naar mij toe en duwde haar neus tegen de mijne. Daarbij keek ze me recht in mijn ogen……… minuten lang. Voor mij leken het uren. Wat er met mij gebeurde? Ik weet het niet. Wat het paard met mij deed? Ik weet het niet. Ik was alleen met het paard, verder niets en niemand op deze wereld.

RUST ! Eindelijk RUST in mijn hoofd en in mijn lijf. Ontspanning! ! !

Maar één ding weet ik wel, en dat zei ik later ook; “Ik wist niet dat ik verliefd kon worden op een paard”. Een gelukzalig gevoel, totale rust en ontspanning, dikke tranen. Waar het allemaal vandaan kwam? Volgens mij door het paard. Een andere verklaring kan ik er niet voor geven. Een fantastische ervaring, iets wat ik voor altijd zou willen vasthouden. Nu lukt me dat helaas niet goed en heb me al weer ingeschreven voor de vervolgtraining coaching met paarden!

Oktober 2020, ik mag weer komen voor een vervolg ‘Spiegelen met Paarden’. Nu in twee delen. Het volgende deel is eind november 2020. Nog steeds Corona regels. Een groep van 7 personen, heerlijk! Groot genoeg, dit kan ik net aan. En toch ben ik weer als een boog gespannen en angstig. Weer doe ik mijn uiterste best om zo ‘normaal’ mogelijk over te komen. Blijkbaar ben ik niet de enige, gelukkig! Ik kan zelfs iemand helpen! Een ‘maatje’? Ik hoop het. Nu weet ik wat er ongeveer kan gaan gebeuren. Maar Sylvia vertelde de vorige keer dat mijn ervaring niet een ‘standaard’ is voor iedereen. Wat ook wel duidelijk is geworden tijdens de eerste ontmoeting. En dat een soortgelijke (zelfde) herhaling ook niet vanzelfsprekend is. Maar we gaan het zien.   

In de bak voel ik me niet goed. Erg gespannen. Ik trek me terug en wil naar binnen gaan. Maar nee hoor, Sylvia keek mij aan en verzocht me vriendelijk om toch maar even de bak in te stappen. “Kijk maar even wat er gebeurt”. Ik stapte over het lint en begon een beetje te slenteren. Het paard maakte al snel contact met me en ik mocht hem over zijn hals en hoofd aaien. Ik voelde ontspanning in me stromen. Het paard bleef geduldig staan en de tranen liepen over mijn wangen. Niet van verdriet maar van ontspanning! Iedereen zag een totale verandering bij mij plaatsvinden. Mijn gezicht en mijn houding veranderden van super gespannen en vol stress naar ontspannen en rust. Het waren maar een paar minuutjes, maar weer zo’n ervaring waarvan ik zeker weet dat ik ‘m niet ga vergeten… Na de lunchpauze mocht ik weer met hetzelfde paard samen in de bak. Nu langer. Het werd alleen nog maar meer en meer intens. Mijn gevoel begon weer op dat van de allereerste keer te lijken. Weer een verliefd gevoel. Ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven. Alles om me heen verdwijnt op zo’n moment, alleen het paard en ik, verder niets!

De volgende dag begon Sylvia met de vraag; “Met welk paard willen jullie vandaag graag werken? Een sportpaard, een werkpaard, groot of klein?” Voor mij maar één duidelijk antwoord: een groot werkpaard! En meeste stemmen gelden… Ja hoor; daar kwam ‘Rabella’, een grote donkere dame met een stevige kont. Wat mooi! De hele groep keek al naar mij; word je al verliefd? Ik werd wel al blij van haar aanwezigheid en dat werd alleen maar meer toen ik bij haar in de bak mocht gaan. Ik begon weer met wat slenteren waarna Rabella me al snel de pas afsneed en blokkeerde. Ik wilde tegen haar aan gaan staan om contact met haar te maken. Hier was de dame niet van gediend. Wel mocht ik haar hoofd en hals strelen. Hierop reageerde zij door haar hoofd zachtjes tegen het mijne te duwen. En wéér stond ik met de neuzen tegen elkaar en keken die grote ogen bij me naar binnen. Koud en warm tegelijk, totale ontspanning en rust.

DIT is wat ik mis, wat ik zoek. DIT wil ik vasthouden. Maar hoe doe ik dat? 

Na elke keer paardencoaching merk ik hoe moeilijk het voor mij is om DIT gevoel vast te houden. Sterker nog, onderweg naar huis raak ik het al weer kwijt. “Gelukkig hebben we de foto’s nog” is een veelgehoorde uitdrukking. Voor mij blijkt het een waardevol bezit. Juist die foto’s brengen me weer even terug naar het gevoel van bij het paard en de onvoorwaardelijke liefde, rust en ontspanning. Ook nu ik dit allemaal op papier probeer te zetten, lopen de tranen over mijn wangen van geluk. Ik bekijk de foto’s om te proberen het verhaal eerlijk neer te zetten en mijn gevoel te vertalen in letters.

Bedankt alle collega’s, Blauw, Groen, Rood, Geel of welke kleur dan ook. Bedankt alle begeleiders/sters voor jullie inzet, begrip en aanwezigheid. Bedankt Sylvia voor je liefdevolle aanwezigheid en het beschikbaar stellen van je kennis en je paarden. Maar vooral bedankt alle andere paarden waar ik de namen helaas niet meer van weet te herinneren.

Yvonne S – PTSS verwerking

Drie intakes bij PTSS gespecialiseerde instanties verder, waarbij steeds oude wonden werden opengereten zonder dat daar hulpverlening op volgde, begon ik er knap doorheen te zitten. Na een belofte van een korte wachttijd, die door een hulpverleningsinstantie werd ingetrokken (de wachttijd was nu geen 5 à 6 weken meer, maar kon wel oplopen tot een jaar), crashte ik. En net in die week zou ik de opleiding ‘Paardencoaching & Trauma’ volgen, die ik in 2020 al gevolgd zou hebben maar afgezegd had in verband met de PTSS diagnose. Na telefonisch overleg met Paul, waarin ik aangaf dat ik zo écht niet kon deelnemen, ben ik op advies van hem toch naar Barneveld gereden. Die dag begon als één van mijn slechtste dagen ooit. Ik had nauwelijks geslapen en wist na de lunch niet meer hoe ik de dag door moest komen. Mijn hart leek voortdurend een hartaanval aan te kondigen, mijn hoofd ging continue naar de paniekstand. De prikkels van geluid, een andere omgeving, niet in staat zijn om op de bank te kruipen met een deken over me heen en te kunnen ontsnappen aan de buitenwereld, was niet te doen.  

In de middag mocht ik een sessie meemaken voor het oog van de overige deelnemers. Ik heb, onder begeleiding van trainster Jubine en met hulp van pony Misty, een hele grote ‘hobbel’ genomen door dwars door de pijn en wanhoop heen te gaan via mijn fysieke ervaringen en sensaties. Het níet weer ophalen, bespreken en doorleven van trauma’s, maar het wél bezig zijn met wat er op dát moment te voelen is, heeft me beter geholpen dan alle losse eindjes hulpverlening die ik tot dan toe ervaren had. Wat een godsgeschenk dat ik tóch naar Barneveld gereden ben. In de sessie met Misty is er niet op een specifiek trauma ingezoomd, maar lijkt een ‘overkoepelende laag’ aangeraakt te zijn van mijn reacties daarop. Misty heeft ontzettend goed geholpen met het verzachten hiervan en afvoeren van de pijn. Hoe ze dat deed? Geen idee, maar ze was er wel verrekte goed in! 

Ik ben er nog niet, heb echt nog wel behandeling nodig en weet nu ook wat voor behandeling ik graag wil. Niet alleen praten, maar vooral lichaamswerk. De bedrijfsarts heeft me geholpen om me ‘gecombineerde hulp’ (mentaal en fysiek) aan te bieden waar ik op korte termijn terecht kan. Ik ben weer gaan leven in plaats van dat ik door PTSS geleefd word. En het allerbelangrijkste; Ik heb weer hoop. Wat één sessie met een paard al niet voor resultaat kan hebben! Als ik nu de angst voel opkomen, of als ik nu een trigger of flashback heb, ga ik direct naar mijn lijf. Voelen wat daar te ervaren is en daar bij durven blijven. Het verrast me steeds weer dat de paniek weg lijkt te ebben, dat de ‘aanvallen’ steeds minder lang duren. Zo ontzettend fijn. Maar ook dat er nu ruimte is om oude vastgezette emoties ruimte te geven, dat er steeds stukjes ‘opgeruimd’ worden en dat ik meer ruimte in mij begin te voelen. 

De kracht en hulp van paarden kende ik al. Ik heb zelf twee prachtige en krachtige viervoeters. De kracht van paarden in de hulp bij mensen met PTSS/Trauma kende ik nog niet. Ik kan niet wachten totdat ik zelf helemaal hersteld ben en vervolgens anderen kan gaan helpen om deze bijzondere ervaring mee te maken, zodat ook zij een grote stap in herstel kunnen gaan maken. 

Lieve Paul, Jubine, Misty, Sylvia en groepsgenoten; dank jullie wel voor jullie hulp!

Yvonne S.

Alletta Koster – Partner van veteraan

In 2017 heb ik voor het eerst kennis mogen maken met paardencoaching. Helemaal open ging ik naar Caprilli om daar helemaal onder de indruk weer vandaan te komen. Wát een bijzonder gevoel dat de paarden bij mij losmaakten. Emoties in allerlei gradaties, maar vooral de ruimte die het me gaf in mijn eigen ik… Klachten waar ik al heel lang mee liep werden zachter of kon ik een plek naar de achtergrond geven. Dit gevoel van in je eigen kracht staan met behulp van het paard, dat geeft zo’n goed gevoel.

Omdat het mij en mijn partner zoveel gebracht heeft, groeide de wens om dit zelf ook door te mogen geven aan anderen. Begin 2020 ben ik bij Caprilli begonnen aan de opleiding tot paardencoach. Inmiddels heb ik in diverse sessies al heel veel mooie en bijzondere reacties tussen paard en cliënten gezien. De paarden reageren zo puur en eerlijk!Caprilli is voor mij een combinatie van zeer ervaren en betrokken coaches en met een fijne kudde paarden. Ik ben blij dat ik nu van hun kennis mag leren om dit alles zelf te mogen doorgeven.

Aletta Koster, partner van Veteraan